Η Τέχνη των Μικρών Βημάτων
Δευτέρα, 2 Μαΐου 2016
Αυτή η ελάχιστα γνωστή προσευχή γράφτηκε από τον πατέρα του Μικρού Πρίγκιπα, Antoine de Saint-Exupéry σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής του.
«Κύριε, δεν προσεύχομαι για θαύματα και οράματα, ζητώ μόνο τη δύναμη των ημερών μου.
Δίδαξέ με την τέχνη των μικρών βημάτων.
Κάνε με έξυπνο και πολυμήχανο, ώστε να ανακαλύπτω το καινούργιο και να αποκτώ εμπειρία μέσα από τη διαφορετικότητα των ημερών μου.
Βοήθησέ με να χρησιμοποιώ το χρόνο μου καλύτερα. Δείξε μου πώς να αναγνωρίζω τι είναι σημαντικό και τι όχι.
Προσεύχομαι για τη δύναμη της πειθαρχίας και της ταπεινότητας, όχι μόνο για να οδηγήσει τη ζωή μου, αλλά και για να ζήσω τις μέρες μου με φρόνηση, ατάραχος μπροστά στην απρόσμενη ικανοποίηση και στα απροσδόκητα ύψη.
Σώσε με από την αφελή πεποίθηση ότι όλα στη ζωή πρέπει να γίνουν ομαλά. Βοήθα με νηφάλια να αναγνωρίζω ότι οι δυσκολίες, οι αποτυχίες και η υποτροπή μας δόθηκαν από την ίδια τη ζωή, για να μας κάνουν να μεγαλώσουμε και να ωριμάσουμε.
Στείλε μου το σωστό άτομο τη σωστή στιγμή, που θα έχει αρκετό θάρρος και αγάπη για να συλλαβίσει την αλήθεια!
Γνωρίζω ότι πολλά προβλήματα λύνονται από μόνα τους, γι 'αυτό σε παρακαλώ δίδαξέ με την υπομονή.
Ξέρεις πόσο πολύ χρειαζόμαστε τη φιλία. Κάνε με άξιο του ωραιότερου, δυσκολότερου, επικινδυνότερου και πιο εύθραυστου δώρου της ζωής.
Δώσε μου αρκετή φαντασία για να είμαι σε θέση να μοιραστώ με κάποιον λίγη ζεστασιά, στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή, με λέξεις ή με τη σιωπή.
Μην μου δώσεις τα πράγματα που επιθυμώ, αλλά εκείνα που χρειάζομαι.
Δίδαξέ με την τέχνη των μικρών βημάτων! »
Προσπάθεια χωρίς προσκόλληση..
Η καθημερινότητα της ζωής μας άγεται και διέπεται από συγκεκριμένα μοτίβα συμπεριφοράς, είναι μια δράση που αυτοπεριορίζεται από συναισθήματα και την συνήθεια της επανάληψης. Στο στίβο της ζωής η καθημερινή μας δράση, στην πλειοψηφία των ανθρώπων, περιορίζει το σκοπό στη διεκπεραίωση των καθημερινών καταστάσεων και όχι στην ανάδειξη και την αξιοποίηση των εμπειριών που συνοδεύουν αυτές τις καθημερινές καταστάσεις.
Αντί να δούμε τη δράση μας κάθε μέρα ως ένα σύνολο στιγμών με πολλές και διαφορετικές εμπειρίες για αυτοπραγμάτωση, αντί να δούμε τη δράση της κάθε ημέρας και την ίδια τη ζωή ως ένα σχολείο με εμάς ως μαθητές και τις εμπειρίες ως διδάγματα, περιοριζόμαστε στην αντίληψη αυτών που συμβαίνουν μέσω των αισθήσεων.Περιοριζόμαστεδηλαδή στο «ζην» και όχι στο «ευ ζην».
Ο κόσμος των αισθήσεων, τα αρνητικά συναισθήματα και κυρίως το καθημερινό στρες αλλά και η ψευδαίσθηση των προσδοκιών με τις οποίες φορτώνουμε την καθημερινή μας δράση, υπονομεύουν και μας στερούν τη δυνατότητα να γευτούμε την αληθινή και αυθεντική εμπειρία. Με αυτό τον τρόπο παράγουμε μοτίβα συμπεριφοράς και ξοδεύουμε άσκοπα τη ζωτική μας ενέργεια, σε έναν αέναο κύκλο άσκοπης καθημερινότητας που μας εγκλωβίζει σε μια εικονική πραγματικότητα.
Για να μπορέσουμε να βιώσουμε τη ζωή μας ως μια γιορτή πλούσια σε εμπειρίες, που η κάθε εμπειρία αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για στοχασμό, πρέπει να απεγκλωβιστούμε από το βάρος των άσκοπων προσδοκιών και να γίνουμε παρατηρητές του ίδιου μας του εαυτού στην καθημερινή του δράση.
Παρατηρητές και όχι κριτές με στόχο τη γνώση και όχι την κριτική. Με αυτό τον τρόπο σταδιακά θα απαλλαγούμε από τα μοτίβα συμπεριφοράς που ως ξένα ρούχα έχουμε ντυθεί, θα γνωρίσουμε τη φορεσιά της αληθινής μας ψυχής και με αυτό το ένδυμα θα βαδίσουμε το μονοπάτι της αυτοπραγμάτωσης.
Για το σοφό, η αταραξία είναι το μέσο
Για τον αρχάριο, η δράση είναι το μέσο
Bhagavad Gita
Σκέψεις πάνω στη Sutra 1.12 του Patanjali. Abhyasa και Vairagya – Προσπάθεια και Μη Προσκόλληση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου