Η Λογική και η Τύχη

Η Λογική και η Τύχη

 

Τρίτη, 24 Μαΐου 2016

 

Μια μέρα η Λογική και η Τύχη συναντήθηκαν σε ένα στενό γεφύρι.
Άρχισαν αμέσως να μαλώνουν ποια δικαιούται να περάσει πρώτη. Τελικά
αποφάσισαν να κάνουν έναν διαγωνισμό για να αποδειχτεί ποια είναι η
δυνατότερη.

Από το γεφύρι φαινόταν ένας νεαρός γεωργός που όργωνε το χωράφι
του.

- Ανάλαβέ τον, είπε η Τύχη. Κάνε τον ό,τι θέλεις και, αν με κερδίσεις,
από τότε και πέρα θα σου αναγνωρίζω πάντα το προβάδισμα.

Η Λογική συμφώνησε και έκανε κατοχή στον γεωργό. Αμέσως εκείνος
σκέφτηκε:

- Μια ζωή θα είμαι γεωργός; Γιατί να μη δοκιμάσω κάτι για το οποίο
έχω περισσότερες ικανότητες και μπορεί να είμαι πιο πετυχημένος και πιο
ευτυχισμένος;

Ξέζεψε τα ζώα του και γύρισε στο χωριό.

- Πατέρα, αποφάσισα να φύγω από το χωριό και να πάω να γίνω
κηπουρός. Είναι κάτι που μου αρέσει και που θα μου δίνει περισσότερα
χρήματα.

Ο πατέρας του δεν ήθελε να τον αφήσει να φύγει αλλά σκέφτηκε ότι
είχε άλλους δυο γιους και τα χωράφια του δεν θα έφταναν να θρέψουν τρεις
οικογένειες.

- Να πας στο καλό, Βάνεκ, του είπε λυπημένος.

Ο νέος κατέβηκε στην πόλη και σε λίγο χάζευε γύρω από τα ανάκτορα.
Πλησίασε τον γέρο κηπουρό και του είπε:

- Παππού, μήπως χρειάζεσαι κάποια βοήθεια για τις πιο βαριές
δουλειές;

Πραγματικά ο κηπουρός τον πήρε δοκιμαστικά στη δούλεψή του και ο
Βάνεκ, που, πέρα από τα νιάτα, είχε και μεράκι για τη δουλειά αυτή, σε δυο-
τρία χρόνια είχε μετατρέψει σε παράδεισο τον κήπο των ανακτόρων. Έγινε
αρχικηπουρός όταν ο άλλος αποσύρθηκε λόγω γηρατειών.


Συχνά, καθώς ο βασιλιάς, η βασίλισσα και η δεκαεξάχρονη κόρη τους, η
Γιολάντα, με το αγαπημένο σκυλάκι της βολτάριζαν στον κήπο, έπιαναν
συζήτηση με τον Βάνεκ. Έτσι ο νέος έμαθε ότι η κόρη τους ήταν μουγκή κι ο
βασιλιάς είχε υποσχεθεί το χέρι της και το μισό βασίλειο σ' όποιον την έκανε
να μιλήσει.

- Γιατί να μη δοκιμάσω κι εγώ; αναρωτήθηκε ο Βάνεκ. Τι έχω να
χάσω; Τίποτα!

Πήρε λοιπόν την άδεια, πήγε την άλλη μέρα στο δωμάτιο της
πριγκίπισσας και, χωρίς να μιλήσει σ' αυτήν, γύρισε και ρώτησε τον σκύλο
της:

- Καλό μου σκυλάκι, έχω ακούσει ότι είσαι πολύ σοφό και θα ήθελα τη
γνώμη σου για κάτι που με βασανίζει. Πριν από λίγο καιρό ταξίδευα με έναν
γλύπτη και έναν ράφτη. 

Η νύχτα μας βρήκε στο δάσος και, επειδή φοβόμασταν τους λύκους, αποφασίσαμε ένας από μας να μένει φρουρός για
μερικές ώρες. 

Πρώτος έμεινε ξάγρυπνος ο γλύπτης, ο οποίος για να μην
αποκοιμηθεί, έφτιαξε το άγαλμα μιας πολύ ωραίας κοπέλας, σαν την
αφέντισσά σου. 

Όταν αποκοιμήθηκε ο γλύπτης και άρχισε να ξενυχτά ο
ράφτης, για να περάσει την ώρα του έφτιαξε ένα πολύ ωραίο φόρεμα για την
κοπέλα. Όταν ήρθε η σειρά μου να είμαι φρουρός σκέφτηκα ότι μια τόσο
ωραία γυναίκα θα πρέπει να έχει και φωνή γι' αυτό την έμαθα να μιλάει. 

Το
πρωί που ξύπνησαν και οι άλλοι αρχίσαμε να μαλώνουμε σε ποιον ανήκει η
κοπέλα κι ακόμα δεν έχουμε καταλήξει σε συμφωνία. Στον γλύπτη, στον
ράφτη ή σε μένα; Τι λες εσύ που είσαι τόσο έξυπνος σκύλος; ρώτησε ο Βάνεκ.
Ο σκύλος τον κοίταζε με κατανόηση αλλά δεν απαντούσε. 

Τότε πετάχτηκε η πριγκίπισσα και είπε:

- Ασφαλώς ανήκει σε σένα που της έδωσες τη φωνή, γιατί θα ήταν
πολύ δύσκολη η ζωή της χωρίς να μπορεί να επικοινωνεί με τους άλλους.

- Ευχαριστώ πολύ, πριγκίπισσα. Αυτό πίστευα κι εγώ. Για να μην τα
πολυλογούμε, λοιπόν, μου ανήκεις και θα σε παντρευτώ, μια και σε έκανα να
μιλήσεις.

Η κοπέλα είχε κιόλας ερωτευτεί το σωτήρα της, αλλά ο βασιλιάς, μ' όλο
που χάρηκε που ξαναβρήκε η κόρη του τη φωνή της, δεν δεχόταν σε καμιά
περίπτωση να την παντρέψει με έναν ταπεινής καταγωγής, όπως ήταν ο
Βάνεκ.

- Θα σου δώσω όσα λεφτά θέλεις, αλλά δεν μπορώ να σου δώσω ούτε
την κόρη μου, ούτε το βασίλειό μου, γιατί δεν έχεις ευγενική καταγωγή.

- Μα, Μεγαλειότατε, δεν είχες δώσει την υπόσχεσή σου; Με ποια
λογική την παραβαίνεις τώρα; Γιατί δεν κρατάς τον λόγο σου; Τι παράδειγμα
δίνεις στους υπηκόους σου; Και τι σημασία έχει αν δεν έχω ευγενική
καταγωγή;

- Πω πω! Βρίζει τον μεγαλειότατο ο αχρείος! είπε ο πρωθυπουργός που
ήταν παρών. Πρέπει να τιμωρηθεί υποδειγματικά για το θράσος του!

- Να αποκεφαλιστεί αμέσως ο υβριστής! έδωσε εντολή ο βασιλιάς
παρά τα παρακάλια της Γιολάντας.

Ο Βάνεκ οδηγήθηκε στον χώρο των εκτελέσεων και ο δήμιος έβαλε
μπροστά την καρμανιόλα...

- Τα έκανες θάλασσα! πετάχτηκε και είπε η Τύχη στη Λογική. Ενώ τα
πήγαινες καλά ως ένα σημείο, κάπου παραπήρες θάρρος και από εκεί και πέρα
τα χάλασες. Δεν είναι το καθετί θέμα λογικής. Μπορεί η λογική να βοηθάει,
αλλά... Για να δω αν μπορώ να κάνω κάτι τώρα για να σώσω τον δύστυχο
Βάνεκ!

Η Λογική παραδέχτηκε ότι είχε οδηγήσει την υπόθεση στο αδιέξοδο και
παρέδωσε τον Βάνεκ στην Τύχη. Το πρώτο που έκανε εκείνη ήταν να χαλάσει
την καρμανιόλα. Κάπου μπερδεύτηκαν τα σχοινιά και τα ξύλα της, η λεπίδα
είχε σφηνώσει, ούτε προς τα κάτω έπεφτε στο κεφάλι του άτυχου Βάνεκ, αλλά
ούτε και προς τα πάνω πήγαινε για να την ξαναμολήσει ο δήμιος, ο οποίος
άρχισε να ξεστομίζει βρισιές που μόνο οι δήμιοι χρησιμοποιούν.

Την ίδια στιγμή έφτασε λαχανιασμένη η πριγκιποπούλα. Έβαλε το
κεφάλι της δίπλα στο κεφάλι του Βάνεκ στην καρμανιόλα και δήλωσε ότι
αποφάσισε ότι δεν θέλει να ζήσει άλλο.

Ο βασιλιάς αναγκάστηκε να δώσει εντολή να ματαιωθεί η εκτέλεση, να
χριστεί «κατ' εξαίρεσιν» ο Βάνεκ πρώτος ιππότης και να αρχίσουν οι
προετοιμασίες για τον γάμο του με την Γιολάντα.

- Ουφ! έκανε καταϊδρωμένη η Τύχη, μόλις που πρόλαβα την τελευταία
στιγμή!

Η Λογική αναγνώρισε την ήττα της και ομολόγησε ότι, όσο κι αν είναι
συνήθως καλός οδηγός, μερικές φορές μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα στο
αδιέξοδο. Αναγνώρισε λοιπόν το προβάδισμα στην Τύχη και από τότε, όταν
συναντιούνται σε κάποια στενή γέφυρα, σε δρόμο ή σε κάποιο μονοπάτι της
ζωής, η Λογική παραμερίζει για να περάσει η Τύχη.


(Τσεχία)

Η Σοφία των Λαών, 111 θαυμάσιες ιστορίες από όλο τον κόσμο 277

 Χρήστος Μαγγούτας

Η οδός των μυστικών!

 

Η Οδός των Μυστικών

 

Κυριακή, 8 Μαΐου 2016

 

Η Πραγματικότητα Είναι Πέρα από οποιαδήποτε αντίληψη, πέρα από την αντίληψη των ανθρώπων. Είναι (για την αντίληψη) το Απόλυτο Κενό, που Αποτελεί την ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΒΑΣΗ οποιασδήποτε μορφής ύπαρξης. Από Εδώ Πηγάζουν όλες οι υποκειμενικές διαφοροποιήσεις κι όλες οι αντικειμενικές εμπειρίες ύπαρξης. Όχι σαν Ουσία από Ουσία (σαν «διαφοροποιήσεις» κάποιας ουσίας) αλλά μονάχα σαν «δραστηριότητες», σαν φαινόμενα. Και σαν τέτοια («δραστηριότητες», «φαινόμενα») υπάρχουν μονάχα την στιγμή που συμβαίνουν, στο απόλυτο παρόν που ρέει. Έτσι η μόνη πραγματικότητα που μπορεί να συλλάβει η αντίληψη είναι η ροή των φαινομένων. Καμιά σταθερή ουσία δεν υπάρχει, καμιά σταθερή πραγματικότητα, παρά μόνο η αέναη εναλλαγή των φαινομένων, η ροή των φαινομένων, εδώ, τώρα (μέχρι την «εξάντληση» των αιτιών και των ίδιων των φαινομένων).

Από την Μία ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΒΑΣΗ αναδύεται κάθε περιορισμένη αντίληψη, κάθε αντίληψη προσωπικής ύπαρξης, στην οποία «αναφέρονται» όλες οι προσωπικές αντιλήψεις κι εμπειρίες ζωής και γνώση και γνώσεις. Η Συνείδηση που Βιώνει το ΒΑΘΟΣ της Ύπαρξης βιώνει την Ενότητα της ΒΑΣΗΣ, πέρα από δραστηριότητες και φαινόμενα. Η Συνείδηση που δομείται γύρω από μια προσωπική αντίληψη ύπαρξης, είτε μιλάμε για την Παγκόσμια Συνείδηση, είτε για το «εγώ» του ανθρώπου, είτε για την ζωώδη συνείδηση, αποτελεί πάντα μια δραστηριότητα, ένα φαινόμενο, που έχει τις αιτίες του, την «εξέλιξή» του, τους νόμους της εξέλιξής του και την τελική του ολοκλήρωση, στο τέλος του κύκλου του, μέσα στην Απόλυτη Σιωπή της Πραγματικότητας.

Είτε έτσι είτε αλλιώς η ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΒΑΣΗ των πάντων Είναι Μία. Από Αυτή την ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΒΑΣΗ ο άνθρωπος «απομονώνει» την αντίληψη της προσωπικής ύπαρξής του, χτίζει το εγώ με την σκέψη (με την παγίωση πληροφοριών, την συνεχή αναπροσαρμογή τους και την διαρκή αλληλεπίδραση με το υπαρξιακό περιβάλλον) και χαράζει τον δικό του βιωματικό δρόμο στην ζωή με τις δραστηριότητές του.

Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος (σαν κάθε ύπαρξη) ποτέ δεν αποκόπτεται από την ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΒΑΣΗ του. Κι αυτό που ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται σαν Ύπαρξή του, Ουσία του, Ψυχή του, δεν είναι κάτι Σταθερό αλλά δραστηριότητα που επικάθεται στην ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΒΑΣΗ, ένα φαινόμενο ύπαρξης μόνο, που υπάρχει μόνο στο απόλυτο παρόν. Συνήθως οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται την ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΒΑΣΗ τους αλλά αποροφιούνται στον προσωπικό χαρακτήρα της φαινομενικής ύπαρξής τους. Και μέσα από την αντίληψη που έχουν, σαν προσωπικές υπάρξεις, νοιώθουν ότι είναι «χωρισμένοι» από την Πραγματικότητα και φτιάχνουν θεωρίες για την Πραγματικότητα, σχεδιάζουν Προσεγγίσεις της Πραγματικότητας και ακολουθούν μια πορεία εξέλιξης προς την Πραγματικότητα, μέχρι να φτάσουν στην Ολοκλήρωση, στην Φώτιση, στην Ένωση με την Πραγματικότητα (ή τον Θεό όπως αποκαλούν πολλοί την Πραγματικότητα). Στην πραγματικότητα όμως όλη αυτή η ύπαρξη κι η πορεία της ύπαρξης κι η ολοκλήρωσή της κι επιστροφή της στην Πηγή της δεν είναι κάτι πραγματικό (που ανήκει στο Χώρο του Είναι). Συμβαίνει μόνο στον Χώρο των Φαινομένων. Είναι πορεία Συνειδητοποίησης της Ύπαρξής μας, Κατανόηση της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΦΥΣΗΣ μας. 

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να Κατανοήσουν ότι  Υπάρχει Μία και Μόνο Πραγματικότητα, ούτε μπορούν να νοιώσουν την Ενότητα της Ύπαρξης. Δεν «αναγνωρίζουν» άμεσα τον ψεύτικο χαρακτήρα κάθε προσωπικής ύπαρξης που υφίσταται μόνο μέσα στην Παγκόσμια Ροή των Φαινομένων, σαν ροή, σαν κάτι προσωρινό, στο απόλυτο παρόν που ρέει. Χτίζουν με τον «νου» μια Σταθερή Πραγματικότητα, πιστεύουν στην αιωνιότητα της προσωπικής ύπαρξής τους (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο). Κι έτσι παγιδευμένοι μέσα σε μια ψεύτικη αντίληψη της πραγματικότητας επιζητούν μια σωτηρία, την φώτιση ή την Ένωση με τον Θεό.

Σε ένα φανταστικό κόσμο (σαν αυτόν που χτίζουν οι άνθρωποι με το «νου» τους, με την σκέψη τους) τα προβλήματα είναι φανταστικά κι οι λύσεις των προβλημάτων είναι επίσης φανταστικές. Όσες φωτίσεις ή απελευθερώσεις ή σωτηρίες ή ενώσεις με τον Θεό κι αν πραγματοποιήσει ο άνθρωπος, σαν εγώ, είναι μόνο στην φαντασία του.

Η Οδός των Μυστικών είναι διαφορετική. Οι Μυστικοί, χιλιάδες χρόνια τώρα (τουλάχιστον τέσσερις χιλιάδες χρόνια), «διαισθάνονται» την Πραγματικότητα της ΜΙΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ. Δεν φτιάχνουν φανταστικές θεωρίες για την Πραγματικότητα, ούτε Διδασκαλίες για την Πραγματικότητα (όπως την συλλαμβάνει η περιορισμένη αντίληψη), ούτε προσπαθούν να φτάσουν στη φώτιση ή να ενωθούν με τον Θεό. Όλα αυτά τα πιστεύουν και τα κηρύττουν οι άνθρωποι με την διαχωρισμένη συνείδηση που ζουν στον φανταστικό κόσμο τους. Οι Αληθινοί Μυστικοί, είτε «μόνοι» τους, είτε με την «υπόδειξη» κάποιου πραγματικού διδασκάλου, αναγνωρίζουν την πηγή κάθε δραστηριότητας και τον πλασματικό χαρακτήρα κάθε προσωπικής ύπαρξης και το ανώφελο κάθε εμπειρίας της εξωτερικής ζωής κι έτσι δεν παρασύρονται μέσα στην φαντασία και στο όνειρο του κόσμου. Κατανοούν ότι όλα όσα βιώνουν είναι δραστηριότητες, φαινόμενα που υπάρχουν μόνο στο απόλυτο παρόν. Δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα από αυτό που συμβαίνει εδώ, τώρα. Το να «δημιουργούμε» την αντίληψη μιας σταθερής πραγματικότητας κι ενός χρόνου που ρέει ανεξάρτητα από την συνείδηση είναι πολύ όμορφο όνειρο αλλά είναι μονάχα όνειρο.

Για όλους τους Αληθινούς Μυστικούς το μόνο πραγματικό (που μπορούμε να έχουμε) είναι η ροή των φαινομένων, η συνεχής αλλαγή. Η Μόνη Πύλη προς την Πραγματικότητα, η Πύλη της Αλήθειας, είναι Εδώ, Τώρα, στο Απόλυτο Παρόν. Κι επειδή απαιτεί μονάχα την Προσοχή και την Αναγνώριση αυτού που συμβαίνει, χωρίς παρέμβαση του ανθρώπου, χωρίς «προσπάθεια» δική του, χαρακτηρίζεται Άπυλη. Γιατί χαρακτηρίζεται Άπυλη Πύλη; Μπορούμε να μείνουμε «ακίνητοι», ήσυχοι; Όπως όταν κρατάμε την αναπνοή μας; Να Δούμε; Μονάχα τότε Ανοίγει η Πύλη. Βλέπουμε. Κατανοούμε. Βιώνουμε το ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ, την Πραγματικότητα, την Αλήθεια. Αυτό που είναι ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ, που Ρέει από ΜΕΣΑ μας.

Βλέποντας, Κατανοώντας, και Αναγνωρίζοντας τον ψεύτικο χαρακτήρα όλων των δραστηριοτήτων, των προσωπικών υπάρξεων, των «εμπειριών», όλων των φαινομένων, μπορούμε να τα αφήσουμε όλα αυτά και να Βιώσουμε το ΑΚΙΝΗΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ. Αυτή η Πραγματικότητα, επειδή ακριβώς εδώ η ΖΩΗ Ρέει, Ανασαίνει, αλλά η αντίληψη είναι «ακίνητη» είναι Ασύλληπτη, Ακατανόητη, Θαυμαστή. ΕΝΑ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΚΕΝΟ ΓΕΜΑΤΟ ΖΩΗ. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Ο ΘΕΟΣ.

ΑΥΤΟ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΜΙΑ ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, Στέκεται Πάνω από την ΑΚΙΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΒΑΘΟΥΣ, Πέρα από την Φαντασμαγορία των Φαινομένων, ΖΕΙ την ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Το πιο «μυστικό σάστρα» δόθηκε από τον Κρίσνα στον Αρζούνα, στο Δέκατο Πέμπτο Κεφάλαιο της Μπαγκαβάτ Γκίτα, ενός από τα πιο ιερά βιβλία των ανθρώπων. Ελάχιστοι άνθρωποι καταλαβαίνουν. Γιατί εδώ το πρόβλημα δεν είναι να συλλάβουμε νοητικά μια θεωρία αλλά να βιώσουμε την πραγματικότητα. Να αναγνωρίσουμε τον πραγματικό χαρακτήρα των φαινομένων, να Νοιώσουμε το Ακίνητο Βάθος της Ύπαρξης, να ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ. Εδώ που κάθε αντίληψη «πεθαίνει» ακόμα και να πεις «Αχάμ Μπράχμασμι» («Είμαι Μπράχμαν») είναι βλασφημία. Όταν Φτάνεις Μπροστά σε ΑΥΤΟ παύεις να «υπάρχεις». Υπάρχει μόνον ΑΥΤΟ. ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, «ΚΕΝΟ» ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ, ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

 

CIRCLE OF LIGHT

Η Τέχνη των Μικρών Βημάτων Δευτέρα, 2 Μαΐου 2016 Αυτή η ελάχιστα γνωστή προσευχή γράφτηκε από τον πατέρα του Μικρού Πρίγκιπα, Antoine de Saint-Exupéry σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής του. «Κύριε, δεν προσεύχομαι για θαύματα και οράματα, ζητώ μόνο τη δύναμη των ημερών μου. Δίδαξέ με την τέχνη των μικρών βημάτων. Κάνε με έξυπνο και πολυμήχανο, ώστε να ανακαλύπτω το καινούργιο και να αποκτώ εμπειρία μέσα από τη διαφορετικότητα των ημερών μου. Βοήθησέ με να χρησιμοποιώ το χρόνο μου καλύτερα. Δείξε μου πώς να αναγνωρίζω τι είναι σημαντικό και τι όχι. Προσεύχομαι για τη δύναμη της πειθαρχίας και της ταπεινότητας, όχι μόνο για να οδηγήσει τη ζωή μου, αλλά και για να ζήσω τις μέρες μου με φρόνηση, ατάραχος μπροστά στην απρόσμενη ικανοποίηση και στα απροσδόκητα ύψη. Σώσε με από την αφελή πεποίθηση ότι όλα στη ζωή πρέπει να γίνουν ομαλά. Βοήθα με νηφάλια να αναγνωρίζω ότι οι δυσκολίες, οι αποτυχίες και η υποτροπή μας δόθηκαν από την ίδια τη ζωή, για να μας κάνουν να μεγαλώσουμε και να ωριμάσουμε. Στείλε μου το σωστό άτομο τη σωστή στιγμή, που θα έχει αρκετό θάρρος και αγάπη για να συλλαβίσει την αλήθεια! Γνωρίζω ότι πολλά προβλήματα λύνονται από μόνα τους, γι 'αυτό σε παρακαλώ δίδαξέ με την υπομονή. Ξέρεις πόσο πολύ χρειαζόμαστε τη φιλία. Κάνε με άξιο του ωραιότερου, δυσκολότερου, επικινδυνότερου και πιο εύθραυστου δώρου της ζωής. Δώσε μου αρκετή φαντασία για να είμαι σε θέση να μοιραστώ με κάποιον λίγη ζεστασιά, στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή, με λέξεις ή με τη σιωπή. Μην μου δώσεις τα πράγματα που επιθυμώ, αλλά εκείνα που χρειάζομαι. Δίδαξέ με την τέχνη των μικρών βημάτων! » Προσπάθεια χωρίς προσκόλληση.. Η καθημερινότητα της ζωής μας άγεται και διέπεται από συγκεκριμένα μοτίβα συμπεριφοράς, είναι μια δράση που αυτοπεριορίζεται από συναισθήματα και την συνήθεια της επανάληψης. Στο στίβο της ζωής η καθημερινή μας δράση, στην πλειοψηφία των ανθρώπων, περιορίζει το σκοπό στη διεκπεραίωση των καθημερινών καταστάσεων και όχι στην ανάδειξη και την αξιοποίηση των εμπειριών που συνοδεύουν αυτές τις καθημερινές καταστάσεις. Αντί να δούμε τη δράση μας κάθε μέρα ως ένα σύνολο στιγμών με πολλές και διαφορετικές εμπειρίες για αυτοπραγμάτωση, αντί να δούμε τη δράση της κάθε ημέρας και την ίδια τη ζωή ως ένα σχολείο με εμάς ως μαθητές και τις εμπειρίες ως διδάγματα, περιοριζόμαστε στην αντίληψη αυτών που συμβαίνουν μέσω των αισθήσεων.Περιοριζόμαστε δηλαδή στο «ζην» και όχι στο «ευ ζην». Ο κόσμος των αισθήσεων, τα αρνητικά συναισθήματα και κυρίως το καθημερινό στρες αλλά και η ψευδαίσθηση των προσδοκιών με τις οποίες φορτώνουμε την καθημερινή μας δράση, υπονομεύουν και μας στερούν τη δυνατότητα να γευτούμε την αληθινή και αυθεντική εμπειρία. Με αυτό τον τρόπο παράγουμε μοτίβα συμπεριφοράς και ξοδεύουμε άσκοπα τη ζωτική μας ενέργεια, σε έναν αέναο κύκλο άσκοπης καθημερινότητας που μας εγκλωβίζει σε μια εικονική πραγματικότητα. Για να μπορέσουμε να βιώσουμε τη ζωή μας ως μια γιορτή πλούσια σε εμπειρίες, που η κάθε εμπειρία αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για στοχασμό, πρέπει να απεγκλωβιστούμε από το βάρος των άσκοπων προσδοκιών και να γίνουμε παρατηρητές του ίδιου μας του εαυτού στην καθημερινή του δράση. Παρατηρητές και όχι κριτές με στόχο τη γνώση και όχι την κριτική. Με αυτό τον τρόπο σταδιακά θα απαλλαγούμε από τα μοτίβα συμπεριφοράς που ως ξένα ρούχα έχουμε ντυθεί, θα γνωρίσουμε τη φορεσιά της αληθινής μας ψυχής και με αυτό το ένδυμα θα βαδίσουμε το μονοπάτι της αυτοπραγμάτωσης. Για το σοφό, η αταραξία είναι το μέσο Για τον αρχάριο, η δράση είναι το μέσο Bhagavad Gita Σκέψεις πάνω στη Sutra 1.12 του Patanjali. Abhyasa και Vairagya – Προσπάθεια και Μη Προσκόλληση.

 

Η Τέχνη των Μικρών Βημάτων 

 

 

Δευτέρα, 2 Μαΐου 2016

Αυτή η ελάχιστα γνωστή προσευχή γράφτηκε από τον πατέρα του Μικρού Πρίγκιπα, Antoine de Saint-Exupéry σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής του.

«Κύριε, δεν προσεύχομαι για θαύματα και οράματα, ζητώ μόνο τη δύναμη των ημερών μου.

Δίδαξέ με την τέχνη των μικρών βημάτων.

Κάνε με έξυπνο και πολυμήχανο, ώστε να ανακαλύπτω το καινούργιο και να αποκτώ εμπειρία μέσα από τη διαφορετικότητα των ημερών μου.

Βοήθησέ με να χρησιμοποιώ το χρόνο μου καλύτερα. Δείξε μου πώς να αναγνωρίζω τι είναι σημαντικό και τι όχι.

Προσεύχομαι για τη δύναμη της πειθαρχίας και της ταπεινότητας, όχι μόνο για να οδηγήσει τη ζωή μου, αλλά και για να ζήσω τις μέρες μου με φρόνηση, ατάραχος μπροστά στην απρόσμενη ικανοποίηση και στα απροσδόκητα ύψη.

Σώσε με από την αφελή πεποίθηση ότι όλα στη ζωή πρέπει να γίνουν ομαλά. Βοήθα με νηφάλια να αναγνωρίζω ότι οι δυσκολίες, οι αποτυχίες και η υποτροπή μας δόθηκαν από την ίδια τη ζωή, για να μας κάνουν να μεγαλώσουμε και να ωριμάσουμε.

 

Στείλε μου το σωστό άτομο τη σωστή στιγμή, που θα έχει αρκετό θάρρος και αγάπη για να συλλαβίσει την αλήθεια!

Γνωρίζω ότι πολλά προβλήματα λύνονται από μόνα τους, γι 'αυτό σε παρακαλώ δίδαξέ με την υπομονή.

Ξέρεις πόσο πολύ χρειαζόμαστε τη φιλία. Κάνε με άξιο του ωραιότερου, δυσκολότερου, επικινδυνότερου και πιο εύθραυστου δώρου της ζωής.

Δώσε μου αρκετή φαντασία για να είμαι σε θέση να μοιραστώ με κάποιον λίγη ζεστασιά, στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή, με λέξεις ή με τη σιωπή.

Μην μου δώσεις τα πράγματα που επιθυμώ, αλλά εκείνα που χρειάζομαι.

Δίδαξέ με την τέχνη των μικρών βημάτων! »

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Προσπάθεια χωρίς προσκόλληση.. 

Η καθημερινότητα της ζωής μας άγεται και διέπεται από συγκεκριμένα μοτίβα συμπεριφοράς, είναι μια δράση που αυτοπεριορίζεται από συναισθήματα και την συνήθεια της επανάληψης. Στο στίβο της ζωής η καθημερινή μας δράση, στην πλειοψηφία των ανθρώπων, περιορίζει το σκοπό στη διεκπεραίωση των καθημερινών καταστάσεων και όχι στην ανάδειξη και την αξιοποίηση των εμπειριών που συνοδεύουν αυτές τις καθημερινές καταστάσεις.

Αντί να δούμε τη δράση μας κάθε μέρα ως ένα σύνολο στιγμών με πολλές και διαφορετικές εμπειρίες για αυτοπραγμάτωση, αντί να δούμε τη δράση της κάθε ημέρας και την ίδια τη ζωή ως ένα σχολείο με εμάς ως μαθητές και τις εμπειρίες ως διδάγματα, περιοριζόμαστε στην αντίληψη αυτών που συμβαίνουν μέσω των αισθήσεων.Περιοριζόμαστεδηλαδή στο «ζην» και όχι στο «ευ ζην».

Ο κόσμος των αισθήσεων, τα αρνητικά συναισθήματα και κυρίως το καθημερινό στρες αλλά και η ψευδαίσθηση των προσδοκιών με τις οποίες φορτώνουμε την καθημερινή μας δράση, υπονομεύουν και μας στερούν τη δυνατότητα να γευτούμε την αληθινή και αυθεντική εμπειρία. Με αυτό τον τρόπο παράγουμε μοτίβα συμπεριφοράς και ξοδεύουμε άσκοπα τη ζωτική μας ενέργεια, σε έναν αέναο κύκλο άσκοπης καθημερινότητας που μας εγκλωβίζει σε μια εικονική πραγματικότητα.

Για να μπορέσουμε να βιώσουμε τη ζωή μας ως μια γιορτή πλούσια σε εμπειρίες, που η κάθε εμπειρία αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για στοχασμό, πρέπει να απεγκλωβιστούμε από το βάρος των άσκοπων προσδοκιών και να γίνουμε παρατηρητές του ίδιου μας του εαυτού στην καθημερινή του δράση.

Παρατηρητές και όχι κριτές με στόχο τη γνώση και όχι την κριτική. Με αυτό τον τρόπο σταδιακά θα απαλλαγούμε από τα μοτίβα συμπεριφοράς που ως ξένα ρούχα έχουμε ντυθεί, θα γνωρίσουμε τη φορεσιά της αληθινής μας ψυχής και με αυτό το ένδυμα θα βαδίσουμε το μονοπάτι της αυτοπραγμάτωσης.

Για το σοφό, η αταραξία είναι το μέσο

Για τον αρχάριο, η δράση είναι το μέσο

Bhagavad Gita

Σκέψεις πάνω στη Sutra 1.12 του Patanjali. Abhyasa και Vairagya – Προσπάθεια και Μη Προσκόλληση.

 

Ακομη και τον πονο που θα ζήσεις κανε τον να αξιζει....

 

Ακόμα και τον πόνο που θα ζήσεις, κάνε τον να αξίζει. 

 

Κυριακή, 1 Μαΐου 2016

 

Η ζωή είναι ένας αγώνας δρόμου. Τρέχουμε να προλάβουμε υποχρεώσεις, συναντήσεις, στόχους, όνειρα κι έπειτα όταν τα χρόνια έχουν περάσει προσπαθούμε να τρέξουμε με όση δύναμη μπορεί να υπάρξει σ' αυτό το σύμπαν προς τα πίσω· να ξαναζήσουμε, να σβήσουμε, να μεταμορφώσουμε, να πλάσουμε τον καιρό διαφορετικά. Οι χαρές, οι λύπες, οι ενθουσιασμοί κι οι απογοητεύσεις θα μοιάζουν με μια χαώδη θολούρα που θα προσπαθούμε μάταια να αγγίξουμε. Το κακό είναι ότι ο πόνος θα είναι αυτός που θα έχει μεγαλύτερη ένταση στις αναπολήσεις και αυτό που θέλω εγώ όταν θα είμαι μεγάλη και γεμάτη εμπειρίες είναι να έχω πονέσει για πράγματα που το άξιζαν.

Υπάρχουν πολλές καταστάσεις που μπορούν να φέρουν δάκρυα στα μάτια και άλλες τόσες αναμνήσεις που να μας κάνουν να βρίζουμε τον ηλίθιο εαυτό μας για τις λάθος επιλογές. Μία κατεστραμμένη φιλία, μια αποτυχημένη σχέση, απραγματοποίητοι έρωτες, όνειρα που έμειναν στο ράφι και βήματα που δεν έγιναν ποτέ. «Γιατί», «Κι αν», «Μα πώς» γεμίζουν το μυαλό και το στομάχι σφίγγεται, γραπώνεται, περιμένοντας μια ανακούφιση που δε θα έρθει. Αυτά απλώς ξεχνιούνται και θάβονται προσωρινά, προσπερνούνται στο επόμενο καφέ, στο επόμενο χαμόγελο. Όμως, θα είναι εκεί κρυμμένα και την επόμενη φορά που θα σκεφτούμε πως βρήκαμε τον δρόμο για την ευτυχία, όταν θα τολμήσουμε να ελπίσουμε και να δοκιμάσουμε, θα γεμίσουν το πέρασμα και θα μείνουμε ανήμποροι, θα σκύψουμε το κεφάλι και θα γυρίσουμε πίσω απ' όπου ήρθαμε, φυλακισμένοι από τους δικούς μας  φόβους σε μία μετριότητα που δε μας ικανοποιεί.

Ο πόνος δεν είναι εύκολος να αντιμετωπιστεί, δεν είναι απλό ούτε καν το να τον κοιτάξουμε στα μάτια. Όταν ο πρώτος σου αληθινός -κι όχι πλατωνικός πια- έρωτας δε βρίσκει αντίκρισμα, όταν το σφίξιμο του στομαχιού στις αναμνήσεις είναι οδυνηρό, πώς μπορείς να ανοιχτείς ξανά σε κάποιον; Πώς μπορείς να αφεθείς και πιθανότατα να πληγωθείς και πάλι; Εγώ τουλάχιστον το απέφευγα για αρκετό καιρό με μια κουτσή δικαιολογία που αργότερα φάνηκε πως κρατούσε πατερίτσες. Πώς να εμπιστευτείς ξανά τις ανθρώπινες σχέσεις, την τύχη σου, τις πιθανότητες; Με τι όπλα να παλέψεις να διώξεις τους φόβους από το πέρασμα;

Το ερώτημα είναι, μας αξίζει πράγματι μια ζωή μέτρια των προσδοκιών μας;

Μία ζωή όπου δεν τολμάμε; Αν δεν παίξουμε, ναι, δε θα χάσουμε, όμως δε θα έχουμε και την ευκαιρία να κερδίσουμε. Ασφαλώς και μπορεί να γίνει το πρώτο, όμως και το να σταθούμε στο «ψηλότερο βάθρο» είναι το ίδιο πιθανό και τόσο πιο επιβραβευτικό. Το ιδανικό είναι να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους και τα γεγονότα για τα οποία αξίζει να διακινδυνεύσουμε, ώστε αν τελικά πονέσουμε, να μη νιώσουμε αποτυχημένοι και να βλέπουμε μόνο γκρεμό και ρέμα. Όταν τολμάμε, κάνουμε βήματα μπροστά κι βλέπουμε πως οι φόβοι δεν κλείνουν πια τον δρόμο της προσωπικής ευτυχίας, αλλά στέκονται δίπλα μας φύλακες.

Είναι σημαντικό να ακονίσουμε την κριτική μας άποψη, να ξέρουμε πότε οι φόβοι μάς ελέγχουν και πότε συνεργαζόμαστε σαν ομάδα. Είναι βασικό, να γνωρίζουμε πότε αξίζει να ρισκάρουμε και να ξεπεράσουμε τις αναστολές από το παρελθόν και πότε είναι δίκαιες οι αμφιβολίες μας.

Το θέμα είναι ότι σχεδόν τα πάντα μπορούν να μας πληγώσουν. Το ζήτημα είναι να αναγνωρίζουμε το για τι αξίζει να υποφέρουμε και όταν το βρούμε να στοχεύσουμε στο φεγγάρι και όπου μας πάει. Διαφορετικά, θα μείνουμε στο έδαφος και δε θα νιώσουμε ποτέ πλήρως ικανοποιημένοι. Ακόμα και να προσπαθήσουμε και να αποτύχουμε, θα ξέρουμε πως κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να πετύχουμε το καλύτερο για εμάς. Και τα γεράματα θα μας βρουν λιγότερο μουρτζούφληδες και απογοητευμένους.

αναπνοές

Πως να σταματήσετε να ανησυχείτε......τεχνικές αφαίρεσης άγχους.

 
Πώς να σταματήσετε να ανησυχείτε για τα πάντα χωρίς νόημα, ώστε να φτιάξετε την ψυχολογια σας - Τεχνικές για να αφαιρέσετε το αγχος 
 
1-5-16

Για την ψυχολογια μας είναι ιδιαίτερα σημαντικό να σταματήσουμε συνεχώς να ανησυχούμε για τα πάντα, δίχως νόημα.

Για πολλούς τα πάντα κινούνται τόσο γρήγορα και έτσι θεωρούν πολύ φυσικό να βρίσκονται μέσα σε ένα διαρκές στρες καιαγχος.

Πολλές φορές αυτό το συνεχόμενο αγχοςκαι στρες μπορεί να οδηγήσει σε κρισεις πανικου και σε διάφορα άλλα ψυχοσωματικα προβλήματα που δεν μπορεί κανείς να διακρίνει αμέσως τη σοβαρότητά τους για την ψυχολογια και την γενικότερη υγεια μας.

Έχουμε όμως την επιλογή.

Μπορούμε να επιλέξουμε διάφορες τεχνικές για να αποβάλουμε όλο αυτό το στρες και το διαρκές άγχος, όπως είναι οδιαλογισμός.

Ο διαλογισμός και ο Ζεν τρόπος ζωής δημιουργούν ένα κενό ανάμεσα στο πώς νιώθουμε και στο πώς αντιδράμε.

Και αυτό το κενό είναι πού μας επιτρέπει να βρούμε την ηρεμία που αναζητούσαμε καθώς και πολλές χαρούμενες στιγμές κάθε μέρα, ενώ μας επιτρέπει να ζήσουμε κάποια αναπάντεχα γεγονότα χωρίς να τα αφήσουμε να μας αναστατώσουν.

          

Δείτε πώς μπορείτε να είστε περισσότερο Ζεν, έτσι ώστε να δημιουργείτε περισσότερα κενά στη ζωή σας όπου θα σας επιτρέψουν να ζείτε πιο ήρεμα και πιο συνειδητά. 

Μερικές συνειδητές αναπνοές είναι ότι πρέπει.

Ακόμα και μία συνειδητή, βαθιά αναπνοή μπορεί να κάνει τη διαφορά, ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε σε κρίση, στρες και άγχος.

Όταν μιλάμε για συνειδητή αναπνοή, εννοούμε μια αναπνοή που θα νιώθουμε πραγματικά τον αέρα να μπαίνει μέσα μας και να βγαίνει έξω μας. Θα νιώθουμε κάθε αίσθηση που μας δίνει ο αέρας αυτός. Αν είναι κρύος ή όχι.

Θα αναπνέουμε ήρεμα, δίχως ερμηνεία, δίχως σκέψη, δίχως ανάλυση, δίχως κριτική, απλά θα νιώθουμε πραγματικά την αναπνοή μας. Καθώς θα αναπνέουμε συνειδητά, θα αφήσουμε το σώμα μας να δει πως θέλει να αντιδράσει στην παρούσα στιγμή, δίχως να σκεφτεί κάτι. Μετά από μερικές συνειδητές αναπνοές, θα έρθουν και οι συνειδητές απαντήσεις, δίχως σκέψη. Αν δεν έρθουν, δεν χρειάζεται ακόμα να αντιδράσουμε αυτή τη στιγμή τώρα.  

Δοκιμάστε να αλλάξετε τον τρόπο αντίδρασής σας στις «αρνητικές» καταστάσεις για να αλλάξουν προς το θετικό

Μερικές φορές όταν είμαστε πνιγμένοι, θυμωμένοι και υπερβολικά αγχωμένοι, είναι επειδή νιώθουμε εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση και τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς έτσι όπως θα θέλαμε.

Καταστάσεις όπως αυξημένα έξοδα, αρρώστιες ή κάποιες σχέσεις που δεν πάνε καλά, μπορεί να ωθήσουν στα άκρα την ψυχολογία μας και να μας κάνουν να ανησυχούμε πολύ και να είμαστε διαρκώς αγχωμένοι. Ξεχνάμε πως τα πράγματα και οι καταστάσεις συχνά αλλάζουν και δεν θα είναι συνεχώς τα ίδια. Μην είστε σίγουροι, λοιπόν, πως οι «δύσκολες» καταστάσεις που τώρα βρίσκεστε μέσα, δεν θα αλλάξουν σύντομα.

Πολλές φορές έχει σημασία πώς αντιδρούμε εμείς στις «δύσκολες» καταστάσεις, γιατί αλλιώς φαίνονται και αλλιώς συχνά είναι. Η αντίδρασή μας είναι πολύ πιο σημαντική από την κατάσταση. Ένα «πρόβλημα» θα είναι πρόβλημα μόνο αν το δούμε εμείς ως πρόβλημα. Αν το δούμε ως μια κατάσταση όπως οι άλλες και απλά την αποδεχτούμε όπως είναι, θα χάσει τη δύναμή της μέσα μας, στην ψυχολογία μας, και αμέσως θα αποδυναμωθεί από μόνη της. Αλλάξτε λοιπόν τον τρόπο που βλέπετε τις καταστάσεις και θα αλλάξουν και αυτές.  

Έχετε σκεφτεί πως μπορεί όλα να είναι στο μυαλό σας;

Επικεντρωθείτε στο πώς νιώθετε και στο τι αισθάνεστε και όχι στις ερμηνείες που σκέφτεστε.

Πολλές φορές μπορεί όλο αυτό το στρες και το άγχος που έχετε να είναι απλά λόγω διάφορων ερμηνειών που δίνετε εσείς και να είναι απλά όλα στο μυαλό σας. Θα πρέπει να βρείτε τρόπους να μην είστε συνεχώς στο μυαλό σας, στο κεφάλι σας, να το αφήσετε να χαλαρώνει πιο συχνά και να αφήσετε και το υπόλοιπο σώμα σας να λειτουργεί και να το νιώθετε το ίδιο.

Το σώμα σας μπορεί να μιλήσει κι αυτό αν το αφήσετε, αν απλά ηρεμήσετε τις σκέψεις. Ξεκινήστε με τα χέρια σας. Προσπαθήστε να τα νιώσετε ακόμα και όταν δεν πιάνουν κάτι. Προχωρήστε νιώθοντας όλο σας το σώμα, βήμα - βήμα, αργά, αναπνέοντας συνειδητά και ήρεμα. Νιώστε τι σας λέει όλο σας το σώμα. Απλά αφήστε το να ηρεμήσει και να βρει μόνο του τους ρυθμούς του, δίχως να βιάζεστε. Κάντε το καθημερινά για μερικά λεπτά σε ένα ήρεμο περιβάλλον δίχως θορύβους και παρεμβολές. Σύντομα θα δείτε πως θα ηρεμήσετε αρκετά και οι απαντήσεις θα αρχίσουν να σας έρχονται δίχως να χρειάζεται να υπεραναλύετε τα πάντα με τη σκέψη. 

Προσπαθήστε να είστε κάθε μέρα ευγνώμων για αυτά που έχετε στη ζωή σας.

Κάντε μια λίστα κάθε μέρα και δείτε για ποια πράγματα είστε ευγνώμων στη ζωή σας καθημερινά.

Μπορείτε να φτιάξετε ένα ημερολόγιο όπου θα τα γράφετε καθημερινά και αργότερα να μπορείτε να τα διαβάζετε και να παίρνετε κουράγιο, αλλά μπορείτε επίσης και απλά να τα απαριθμείτε στο τέλος της ημέρας λίγο πριν κοιμηθείτε. Μπορεί η λίστα σας να περιλαμβάνει το γεγονός πως είστε απλά και μόνο ζωντανοί. Πώς έχετε φαγητό, μια στέγη για να μείνετε και ανθρώπους να σας αγαπούν δίπλα σας. Μπορεί να είναι απλά μια ευγενική κίνηση που κάποιος άγνωστος έκανε σήμερα για σας.

Προσπαθήστε να είστε εσείς σε κάποιο άλλο άτομο η ευγενική κίνηση για την οποία είναι ευγνώμων σήμερα.Πολύ σύντομα θα δείτε πως καθημερινά έχετε πολλά πράγματα για τα οποία είστε ευγνώμων και θα αρχίσουν να έρχονται και άλλα από τη στιγμή που έχετε αρχίσει να τα εκτιμάτε.     

Αφήστε τον χρόνο να λειτουργήσει υπέρ σας.

Μερικές φορές δεν συνειδητοποιούμε ότι οι ανησυχίες, το στρες και το άγχος μας έχουν μπλοκάρει, παρά μόνο όταν είναι πια αργά.

Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο το καλύτερο. Κάθε φορά θα το συνειδητοποιούμε όλο και πιο γρήγορα. Ξεκινήστε αναπνοές ήρεμα αμέσως μόλις συνειδητοποιήσετε πως οι σκέψεις στο μυαλό σας έχουν καταλάβει όλο το σώμα και όλο το «είναι» σας. Θα δείτε πως με τον καιρό αυτή η συνειδητοποίηση θα συμβαίνει όλο και πιο συχνά και πολύ σύντομα, δεν θα προλαβαίνει να γίνεται άγχος και να σας καταλαμβάνει.

Αυτό θα σας γυρνάει όλο και πιο γρήγορα στη στιγμή αυτή, που πρέπει να τη ζήσετε στο έπακρο, δίχως να αγωνιάτε για ένα παρελθόν που απλά συνέβη και δεν αλλάζει ή για ένα μέλλον που απλά μπορεί να μην έρθει ποτέ έτσι όπως το σκέφτεστε.  

Αναζητήστε τη χαρά που μπορεί να σας προσφέρει η κάθε στιγμή.

Προσπαθήστε να γεμίσετε την καθημερινότητά σας με μικρές στιγμές χαράς κάθε στιγμή κάθε λεπτό.

Θυμηθείτε πως χαρά μπορεί να μας χαρίζουν τις περισσότερες φορές τα απλά πράγματα. Αποδεχτείτε την κάθε στιγμή και το κάθε γεγονός έτσι όπως έρχεται. Μην αντιστέκεστε. Δεχτείτε κάθε πράγμα σαν να το έχετε προσκαλέσει στη ζωή σας. Αν έρθει κάτι που πάει να σας γεμίσει αρνητικότητα, δείτε τι μπορείτε να μάθετε από αυτό, ήρεμα και απλά, δίχως να αντιδράτε αρνητικά και να χαλάτε τη θετική σας ενέργεια. Αν είστε εσείς θετικοί, μπορείτε με τη θετικότητά σας να γυρίσετε ακόμα και την πιο αρνητική «φαινομενικά» κατάσταση, ή τουλάχιστον να δείτε να γίνεται λίγο πιο ουδέτερη.

Δώστε χρόνο σε κάθε τι. Μην εξαρτάστε από εξωτερικές καταστάσεις για να είστε χαρούμενοι. Φροντίστε να είστε μέσα σας καλά, και θα είστε πάντα χαρούμενοι. Μπορεί να μην χαίρεστε με την αρνητική κατάσταση κάποιου άλλου ατόμου, αλλά με τη θετικότητά σας μπορείτε να βελτιώσετε έστω και για μια στιγμή την κατάσταση που βρίσκεστε ή να το κάνετε να δει τα πράγματα διαφορετικά. Δεν χρειάζεται να πείσετε κανέναν νοητικά και λεκτικά.

Να είστε απλά εσείς ήρεμοι και το παράδειγμα που θα θέλει κάποιος άλλος να ακολουθήσει, και σύντομα - αν το επιτρέψει και είναι έτοιμο - θα γίνει. 

anew

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ