Εξω απο την δραστηριότητα!

 Πέμπτη, 28 Μαΐου 2015 

Έξω από την δραστηριότητα

Διαλογισμός είναι να υπάρχεις, να βλέπεις πέρα από την σκέψη, πέρα από τον χρόνο, στο απόλυτο παρόν, να ζεις την Αληθινή Ζωή. Διαλογισμός είναι κάτι που δεν χρησιμοποιεί σκέψη, για αυτό βλέπει ολοκάθαρα, ζωντανά, αυτό που συμβαίνει εδώ, τώρα.

Το εγώ, που είναι σκέψη, κατασκευή της σκέψης, δεν μπορεί να διαλογιστεί: είναι σαν αυτόν που στέκει μπροστά στον καθρέφτη και προσπαθεί να σβήσει το είδωλό του. Πάντα, όσο υπάρχει, θα υπάρχουν απέναντι στον καθρέφτη δραστηριότητες. Κι όμως! Αυτό προσπαθούν να κάνουν οι άνθρωποι. Όντας ένα εγώ προσπαθούν με πρακτικές, τεχνικές, να ξεπεράσουν την σκέψη. αλλά ό,τι κι αν επιτύχουν θα είναι πάλι στον χώρο, στο επίπεδο της σκέψης. Είναι μια χωρίς αποτέλεσμα δραστηριότητα.

Αληθινός Διαλογισμός είναι να βγεις τελείως έξω από όλη αυτή την δραστηριότητα, από κάθε δραστηριότητα.

Διαλογισμός, Δράστης του Διαλογισμού, Αποτέλεσμα του Διαλογισμού, είναι ένα: Είναι να είσαι στην Καθαρή Αντίληψη, έξω από την σκέψη. Όταν κάποιος (νοιώθει ότι είναι κάποιος και) προσπαθεί να διαλογιστεί, υπάρχει ήδη ο διαλογιζόμενος, η διαδικασία, το προοδευτικό αποτέλεσμα.

Οι αληθινοί άνθρωποι, οι ώριμοι άνθρωποι, ζουν, δρουν, πραγματικά, στην πραγματική ζωή. δεν παίζουν παιδικά παιχνίδια ύπαρξης, πνευματικής ανάπτυξης, ή φώτισης. όλα αυτά μόνο στα παιχνίδια της φαντασίας των ανθρώπων υπάρχουν.

 

AΠΟ SΙΤΕ CIRCLE OF LIGHT

Μετά τη σκέψη, τι;

Μετά τη σκέψη, τι;

Συνεχώς σχηματίζουμε ή συλλαμβάνουμε ιδέες, ασταμάτητα κάνουμε σκέψεις, επειδή νοιώθουμε πως είναι πάρα πολύ δύσκολο να ζήσουμε χωρίς αυτές. Διότι αν δεν είχαμε αυτές τις σκέψεις να απασχολούν το νου μας θα υποχρεωνόμασταν να επιστρέψουμε βίαια στην τρέχουσα στιγμή. Και είναι ίσως αυτό που φοβόμαστε περισσότερο.
Το να ζήσουμε στο τώρα είναι πολύ επικίνδυνο. Μπορεί αιφνιδιαστικά να καταστρέψει όλες τις πεποιθήσεις μας και μαζί μ' αυτές και την ψεύτικη εικόνα που χτίσαμε τόσον καιρό για τον εαυτό μας και να μας αναγκάσει να έλθουμε αντιμέτωποι με την αληθινή μας φύση.
Όλη η ζωή μας βασίζεται στη σκέψη. Έτσι μας έμαθαν. Από τη στιγμή που ξυπνάμε το πρωί μέχρι να κοιμηθούμε, η σκέψη βρίσκεται σε λειτουργία, πανούργα, απεγνωσμένη, αισιόδοξη ή απελπισμένη, αναζητώντας την ευχαρίστηση ή προσπαθώντας να αποφύγει τη δυσαρέσκεια. Έτσι ανάμεσα στις συμπληγάδες του παρελθόντος και του μέλλοντος συνθλίβουμε τη στιγμή. Δε ζούμε ποτέ στο τώρα. Ζούμε μέσα απ' τη μνήμη στο παρελθόν ή μέσα απ' την προσδοκία σε ένα φανταστικό μέλλον.
Μέσα απ' τις επαναλαμβανόμενες εμπειρίες που έχουμε βιώσει, ο νους μας έχει απολέσει πλέον την αθωότητά του. Είναι κουρασμένος, ανήσυχος και φορτωμένος με ανόητες πεποιθήσεις, προκαταλήψεις, ψευδαισθήσεις. Κι έτσι δε μπορούμε να δούμε πλέον καθαρά γύρω μας. Δεν μπορούμε να δούμε την αληθινή ομορφιά της ζωής. Δεν βλέπουμε τον συνάνθρωπό μας αλλά την εικόνα που έχουμε σχηματίσει γι' αυτόν. Αλλά το κυριότερο είναι πως δε μπορούμε να προσεγγίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Πως είναι δυνατόν λοιπόν ο νους να επανακτήσει την φρεσκάδα του; Πως μπορεί να αδειάσει η μνήμη από τις εμπειρίες για να ξαναγεννηθεί η αθωότητα; Πως μπορεί να μην επεμβαίνει η σκέψη έτσι ώστε όταν κοιτάζουμε ένα ηλιοβασίλεμα, ένα γνωστό τοπίο ή το πρόσωπο του φίλου μας να το βλέπουμε σαν για πρώτη φορά; Όταν βαδίζουμε στον ίδιο μονοπάτι να θαυμάζουμε ότι υπάρχει γύρω μας σαν να μην έχει ξανασυμβεί; Όταν αγγίζουμε το χέρι του συντρόφου μας να είναι το πρώτο, τα παρθενικό άγγιγμα;
Μπορεί να συμβεί αλήθεια αυτό; Ναι μπορεί !... αν ανακαλύψουμε την σημασία της προσοχής. Γιατί είναι η προσοχή που οδηγεί τελικά στην επίγνωση.
Τι σημαίνει προσοχή; Προσοχή ή παρατήρηση είναι η ικανότητά μας να παρατηρούμε και να παραμένουμε συνειδητοί καθώς εμφανίζονται οι αισθήσεις, τα συναισθήματα και οι σκέψεις. Όταν βαδίζεις, λέει ο Όσσο, να παρατηρείς τι συμβαίνει γύρω σου και μέσα σου ταυτόχρονα. Τα φώτα, τα καταστήματα, τα δέντρα, τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που αντικρίζεις αλλά και τα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα σου παρατηρώντας τα. Πως νοιώθεις βλέποντας σήμερα τόσα μαγαζιά κλειστά; Να παρατηρείς όμως τα συναισθήματα σου αποστασιοποιημένα χωρίς καμιά εκλογή, λέει ο Κρισναμούρτι, χωρίς καμιά σύγκριση, χωρίς καμιά επίκριση, απλώς και μόνον να παρατηρείς. Η διδασκαλία του ΖΕΝ επιμένει πως δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε ή να σταματήσουμε με βία την επικριτική λειτουργία του νου. Αυτό που απαιτείται στην εσωτερική εργασία είναι η καλλιέργεια της επίγνωσης του τι συμβαίνει, η καλλιέργεια της παρατήρησης.Όλες οι αλλαγές ξεκινούν από τη νέα κατάσταση που σιγά-σιγά αρχίζει να δυναμώνει μέσα μας, ενώ ταυτόχρονα αδυνατίζει η δομή του εγωικού νου και της κυριαρχίας που ασκεί στην εσωτερική μας πραγματικότητα.
Αν προσπαθήσουμε να ασκηθούμε στην προσοχή, θα δούμε στην αρχή πως ο νους μας συνεχώς κρίνει, επικρίνει ή επιδοκιμάζει: «Μ' αρέσει», «δεν μ' αρέσει», «είναι άσχημο», «είναι όμορφο», «αξίζει», «δεν αξίζει». Τέτοιου είδους δηλώσεις εμποδίζουν την επίγνωση. Μόνο όταν υπάρχει παρατήρηση αυτού που συμβαίνει χωρίς επίκριση, τότε μόνον βλέπουμε πραγματικά. Σ' αυτή την κατάσταση δεν βλέπει ο νους μας, δεν βλέπει η σκέψη, ούτε η διανόηση. Βλέπει αυτός που κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Αναδύεται στην επιφάνεια η πρωταρχική αθωότητα μας και τότε χωρίς την ανάγκη κανενός δασκάλου ή βιβλίου ψυχολογίας, χωρίς την βοήθεια κάποιας θρησκείας ή φιλοσοφίας, αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τη φύση και τη δομή του δικού μας εαυτού. Όσο και αν νομίζουμε ότι αυτό είναι εύκολο, αν το προσπαθήσουμε, θα δούμε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο, τουλάχιστον στην αρχή της προσπάθειας. Κι αυτό συμβαίνει γιατί ζούμε μέσα στη μηχανικότητα.

Τίποτα δεν έχουμε μάθει να κάνουμε συνειδητά. Απλώς νομίζουμε πως είμαστε ξύπνιοι. «Ξεχνούν και δεν προσέχουν ότι συμβαίνει γύρω τους, στον ξύπνιο του οι άνθρωποι, όπως στον ύπνο τους» λέει ο Ηράκλειτος. Πώς να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας όταν εμείς απουσιάζουμε απ' αυτόν; Η προσοχή μας πρέπει να είναι απόλυτη, όχι διανοητική ή συναισθηματική αλλά η ολοκληρωτική προσοχή που δίνει κάποιος όταν βρίσκεται μπροστά σε έναν αληθινό κίνδυνο ή αντιμέτωπος με μια μεγάλη κρίση. Μόνο σ' αυτή την απόλυτη προσοχή μπορεί να πραγματοποιηθεί η υπέρβαση της σκέψης, να εδραιωθεί η επίγνωση και να ξεκινήσει η διαδικασία της αυτογνωσίας.

«Αν κοιτάξεις τον εαυτό σου χωρίς σκέψεις,
χωρίς κρίσεις και συγκρίσεις
χωρίς επιλογές και απορρίψεις
με "μάτια" καινούργια, διάφανα και αθώα
τότε θα ανακαλύψεις ότι δεν υπάρχει παρατηρητής και παρατηρούμενο
αλλά αυτό που ΕΙΝΑΙ - αδιαίρετο και ΕΝΑ
χωρίς αρχή και τέλος» - Όσσο
«Να τα βλέπεις όλα με πρωτόγονη ματιά
να τα βλέπεις όλα σαν για πρώτη φορά
να τα βλέπεις όλα σαν για τελευταία φορά» -Νίκος Καζαντζάκης
«Πάντ' ανοιχτά, πάντ' άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής μου» -Διονύσιος Σολωμός

Επιλέγω να ειμαι ο εαυτός μου!

Δεν θέλω να είμαι τιμωρός κανενός, ούτε κριτής, ούτε σωτήρας. αυτό που επιλέγω είναι να Είμαι ο Εαυτός μου

7/5/15 

Αν ο καθένας μας αφιέρωνε λίγα λεπτά στην Αλήθεια, τούτα τα γραμμένα θα ήταν ένα δυνατό χτύπημα στον φόβο.

Ο καθένας μας μπορεί να βγει ανά πάσα στιγμή από τούτο το παιχνίδι ελέγχου και να ελευθερώσει τις Δυνάμεις του Ανθρώπου στην πιο αυθεντική τους μορφή, υπερβαίνοντας τις μικρές και ανούσιες θελήσεις της κλονισμένης μας Φύσης.

Σαν Μητέρα, σαν Σύντροφος, σαν Φίλη σε Αγαπώ τόσο, που δεν υπάρχει η δυνατότητα να σε εξουσιάσω, μα ούτε να εξουσιαστώ από εσένα. Και αν δεν μπορούμε να πετάξουμε μαζί, δεν θα μπορούμε και να βαδίσουμε μαζί. Έτσι πάνε αυτά.

Και αν ο καθένας από εμάς ελευθέρωνε τον Εαυτό του και τους άλλους από το παιχνίδι ελέγχου, τότε θα είχαμε Ειρήνη στην Καρδιά και Ειρήνη στον Κόσμο.

<<<Σ' εσένα που ήρθες ξαφνικά στην Ζωή μου, είτε σαν παιδί μου, είτε σαν σύντροφός μου, είτε σαν καλός μου φίλος, κολλητός που λένε, έχω να πω τούτο:
Σε τούτη την Ζωή, αυτό που μας έμαθαν καλά είναι τα παιχνίδια ελέγχου.

Δεν ξέρω, αλήθεια, ποιος φταίει γι' αυτό. ίσως να μην πρέπει και να με νοιάζει, γιατί αν το αναζητήσω θα φτάσω στους γονείς μου, στους παππούδες μου, στους προγόνους μου και τούτο δεν θα με οδηγήσει σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών μέσα μου, γιατί όλοι θα δηλώνουν «τόσα ήξερα, τόσα έκανα» και αυτό εμένα, το ξέρω καλά, δεν θα μου φτάσει να χωρέσω την συγχώρεση στην χαμένη μου αθωότητα. 

Ακόμα και η συγχώρεση είναι νοητική πράξη χωρίς ουσία, ενόσω ο συναισθηματικός μας κόσμος είναι γεμάτος αδυναμίες, πάθη και μνησικακία, που δεν υπολογίζουμε όταν τα φτύνουμε σαν αλήθειες στους άλλους, ίσως χαμογελώντας και με εκείνη την αίσθηση αδικίας που σε κάνει να νομίζεις ότι πρέπει να βρεις το δίκιο σου, χωρίς να υπολογίζεις ότι δεν το ξέρεις καν μέσα σου, το πόσο έχεις αδικήσει τον αληθινό σου Εαυτό.

Σε εσένα που ήρθες ξαφνικά στην Ζωή μου, ομολογώ τον Θεό μέσα μου. Και τούτο είναι μια Υπόσχεση ότι έχω παραιτηθεί από τα παιχνίδια ελέγχου που μεταβάλλουν κάθε πνευματικό στοιχείο του Ανθρώπου, σε ασυδοσία και απανθρωπιά, ακόμα και στον πιο καλοπροαίρετο.

Δύναμη-αδυναμία. Όλα υπέρ της έκβασης ενός παιχνιδιού που έχει δυσβάσταχτους όρους για την Ζωή μας. Γιατί απλά, έτσι τα μάθαμε.

Δεν ξέρω αν σου αρκεί αυτό το «έτσι τα μάθαμε» πια. Εμένα δεν μου έφτασε, γιατί μπήκε μέσα μου μια Αιωνιότητα και μια Πίστη βαθιά, που με έκανε να είμαι βέβαιη για το τι δεν θέλω πια για εμένα και για εσένα. Και αυτή η βεβαιότητα, το ξέρω ότι μπορεί να μας χωρίσει, μα ξέρω επίσης ότι κάθε παραχώρηση και συμμετοχή σ' αυτό το φρικτό παιχνίδι, μας έχει ήδη χωρισμένους, οπότε τι να φοβηθώ πια?

Σου ομολογώ τον Θεό μέσα μου και αυτό συνεπάγεται ότι σου δίνω πίσω την Δύναμή σου, γιατί χρειάζεται να μάθουμε ότι το παιχνίδι δεν είναι όπως το μάθαμε. χάνω-κερδίζεις, κερδίζω-χάνεις, αλλά χρειάζεται να κερδίζουμε και οι δύο την Αιωνιότητά μας και μέσα από τον έλεγχο αυτό δεν γίνεται. Δεν γίνεται να Ζήσουμε σαν Άνθρωποι με δυνατούς και αδύναμους κρίκους, αλλάζοντας διαρκώς τις ισορροπίες μας και το Κέντρο μας.

Δεν είμαστε πιόνια. Είμαστε Άνθρωποι, που γεννηθήκαμε από την Αγάπη και την Σοφία και μόνο αυτήν την Αλήθεια μπορώ να αναγνωρίσω, ακόμα και αν σε χάσω, γιατί εσύ πιστεύεις ότι η αλήθεια είναι να γίνεσαι διαρκώς θύμα ή θύτης του παιχνιδιού και να προσπαθείς διακαώς να δικαιώνεις τον ρόλο σου.

Εσένα που ήρθες στην Ζωή μου ξαφνικά, σου δίνω την Ελευθερία σου να μπορείς να φύγεις και από την Ζωή μου ξαφνικά, επειδή επιλέγεις να παίζεις το παιχνίδι ελέγχου χωρίς τελειωμό και κρίση και γι' αυτό σε αθωώνω μέσα μου. Όπως αθωώνω και κάθε άνθρωπο που επιλέγει να παίζει χωρίς να υπολογίζει τους Νόμους. 

Δεν θέλω να είμαι τιμωρός κανενός, ούτε κριτής, ούτε σωτήρας. αυτό που επιλέγω είναι να Είμαι ο Εαυτός μου και ήσυχα ήσυχα να τραβήξω την ανηφόρα της Επιστροφής μου.>>>

Βάσω Νικολοπούλου

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ