Θέλεις να ζήσεις μια απλή ζωή;

 Θέλεις να ζήσεις μια απλή ζωή; 

Φορώντας το εν Ζωή φέρετρο σου

Φοράς μια πολύ βαριά και δυνατή πανοπλία. Σε βαραίνει σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου κίνηση. Πιέζει το στήθος και την καρδιά σου, εμποδίζει την αναπνοή σου, την απόλαυση σου...

Όμως δεν την αφήνεις, δεν την αποχωρίζεσαι. ¨Τρέφεσαι¨ από αυτήν και συγχρόνως την τρέφεις, την δυναμώνεις. 

Νομίζεις ότι σε προστατεύει από τους κινδύνους; Από τους ανθρώπους που θεωρείς απειλή; Από τις πράξεις των άλλων κι από τα συναισθήματα που αυτές σου γεννούν;

Δεν μπορεί να σε προστατεύσει μάτια μου μια πανοπλία. Δεν μπορεί να σε προστατεύσει το ¨εν ζωή φέρετρο¨ σου. Δεν μπορεί να σε προστατεύσει τίποτα που είναι νεκρό....

Μόνο η αγάπη μπορεί.  Η Αγάπη που είναι ζωντανή, που πάλλετε και σε καλεί να πάρεις μέρος στο χορό της...

Μην αντιδράς. 

Μη λες η αγάπη αυτό, η αγάπη εκείνο... 

Δεν το 'χεις μάθει ακόμα; 

Την αγάπη δεν την χαρακτηρίζει η χειριστικότητα, η παρεμβατικότητα, η κριτική και ο έλεγχος, μόνο η ελευθερία. Η ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου. Αυτή η ελευθερία θα σε προστατεύει από όλους κι από όλα. Απλά χρειάζεται να μάθεις, να γνωρίσεις πρώτα τον εαυτό σου...

Κι ευτυχώς η πανοπλία, δεν είναι κολλημένη πάνω σου. Εσύ έχεις κολλήσει πάνω της. Όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό, όταν αρχίσεις να γνωρίζεις τον εαυτό σου και να τον εμπιστεύεσαι θα μπορέσεις με ευκολία να την παρατήσεις. Αν δεν την κουβαλάς εσύ, αυτή απλά θα εξαφανιστεί. Και τότε μάτια μου θα γνωρίσεις τι θα πει να ανασαίνεις ελεύθερα, να κινείσαι ελεύθερα, να γελάς ελεύθερα, να αγαπάς ελεύθερα, να είσαι ο εαυτός σου ελεύθερα...

Πόσοι από μας θέλουν να ζήσουν μια απλή ζωή;

Το Εγώ γεννιέται όταν σε μια οργιασμένη συνουσία τα πρέπει, τα στερεότυπα, οι υποχρεωτικοί στόχοι, οι πρωτιές και τα υψωμένα δάχτυλα βιάζουν την παιδική μας αθωότητα. Εγκαθίσταται με θράσος στη παρθένα γη του μυαλού μας και τρέφεται από τα μπράβο, τα μετάλλια, τη δύναμη, την εξουσία, την ανάγκη... 

Μεγαλώνοντας, όταν για τον έναν ή τον άλλο λόγο αρχίζουν να αλλάζουν οι σταθερές στη ζωή μας, γεννιέται μέσα μας η επιθυμία για εσωτερική γαλήνη. Όμως δυστυχώς κοιτάμε σε λάθος κατεύθυνση. Ασχολιόμαστε τόσο πολύ με το μυαλό μας, με τις σκέψεις μας δίνοντας περισσότερο χώρο στο Εγώ να απλώσει τις ρίζες του στη συγχυσμένη γη του μυαλού μας.

Αν θέλουμε γαλήνη, αν αναζητάμε την χαλαρότητα στη ζωή μας αυτό που χρειάζεται να κάνουμε για να ξεριζώσουμε όλες οι ρίζες του Εγώ από το μυαλό μας ώστε να μπορέσουμε να το αντικρύσουμε και να το κατανοήσουμε. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται να σταματήσουμε να το τρέφουμε. 

Αν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας χωρίς να παίρνουμε επιβεβαίωση ασκώντας εξουσία σε ανθρώπους ή καταστάσεις...

Αν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε οτιδήποτε για να μας πουν ευχαριστώ ή για να μας επιβραβεύσουν ή για να μας έχουν ανάγκη...

Αν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας χωρίς να έχουμε ανάγκη να μας χρειάζονται τότε μπορούμε να γκρεμίσουμε το εγώ μας από το θρόνο και να ζήσουμε μια απλή ζωή. 

Το ερώτημα όμως είναι, πόσοι από μας θέλουν να ζήσουν μια απλή ζωή;

Εγκαταλείποντας τους καθρέφτες

Εγώ, τόσο μικρή λέξη με τόσο μεγάλο βάρος. 

Σιδερένια μπάλα δεμένη στο πόδι μου για να δυσκολεύει το κάθε μου βήμα. Πως μπορώ άραγε να ελευθερωθώ;

Σταμάτα να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια των άλλων μου φωνάζει μια φωνή. 

Σταμάτα να καθρεφτίζεσαι μέσα στους άλλους...

Σταμάτα να ζητιανεύεις αποδοχή, αναγνώριση, δεν την χρειάζεσαι.

Σταμάτα να εξαρτιέσαι από τον θαυμασμό των άλλων.

Σταμάτα να ζεις με την ψευδαίσθηση του ποιος είσαι και του πως πρέπει να είσαι. Δεν πρέπει τίποτα.

Εγκατέλειψε τους καθρέφτες, (φιλικά μάτια, αδιάφορα μάτια, εχθρικά μάτια, επικριτικά μάτια) και ζήσε τη ζωή σου χωρίς αυτούς.

Κάνε αυτό που κάνω εγώ, συνεχίζει η φωνή και παρουσιάζεται μπροστά μου εκείνο το πλάσμα μέσα μου που άλλοτε ξεχνώ, άλλοτε θυμάμαι.Το εσωτερικό μου παιδί. 

Μου κλείνει το μάτι, μου χαμογελά και μου λέει:

Ζήσε παίζοντας.... 

namaste

 

despoina palamari

 

 pulseoflove

 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ 

You might also like:

Ο φοβος της κενότητας

Ο φόβος της κενότητας  15/9/14

 

Ο φόβος της κενότητας
«Θα πρέπει λοιπόν να καταλάβεις τη δική μου αντίληψη για τη φώτιση. Είναι απλώς το να είσαι συνηθισμένος, υγιής, συνειδητός, ολόκληρος. Κάθε νους αναζητά το ασυνήθιστο.
Αυτό ακριβώς είναι το εγώ: Πάντοτε προσπαθεί να είναι κάτι ιδιαίτερο, πάντοτε φοβάται να είναι ένα τίποτα, πάντοτε φοβάται την κενότητα, πάντοτε προσπαθεί να γεμίσει το εσωτερικό κενό με τα πάντα και με οτιδήποτε. Κάθε ανθρώπινο ον αναζητά το ασυνήθιστο κι αυτό προκαλεί δυστυχία. Αυτό δεν είναι εφικτό.
Η ίδια σου η φύση είναι το τίποτα. Το ίδιο το υλικό από το οποίο είσαι φτιαγμένος είναι το μη είναι. Όσο κι αν προσπαθείς, δεν θα πετύχεις ποτέ. Ακόμη και οι Αλέξανδροι αποτυγχάνουν. Δεν μπορείς να είσαι ένας κάποιος, επειδή αυτό δεν είναι εφικτό από την ίδια τη φύση των πραγμάτων. Μπορείς να είσαι μόνο ένας κανένας.
Δεν υπάρχει όμως τίποτα λανθασμένο στο να είσαι ένας κανένας. Για την ακρίβεια, τη στιγμή που αποδέχεσαι ότι είσαι ένας κανένας, αμέσως αρχίζει να ρέει από σένα η ευδαιμονία, προς όλες τις κατευθύνσεις, επειδή η δυστυχία εξαφανίζεται.
Η δυστυχία είναι η σκιά του εγώ, η σκιά του φιλόδοξου νου.
Δυστυχία σημαίνει ότι κάνεις κάτι που είναι ανέφικτο και επειδή αποτυγχάνεις, είσαι δυστυχισμένος. Κάνεις κάτι αφύσικο, προσπαθείς να το κάνεις και αποτυγχάνεις, οπότε αισθάνεσαι απογοητευμένος, δυστυχισμένος.
Η κόλαση δεν είναι παρά το τελικό αποτέλεσμα μιας ανέφικτης και αφύσικης προσπάθειας. Ο παράδεισος δεν είναι τίποτε άλλο από το να είσαι φυσικός.
Είσαι ένας κανένας. Γεννήθηκες ένας κανένας - χωρίς όνομα, χωρίς μορφή - και θα πεθάνεις ένας κανένας. Το όνομα και η μορφή βρίσκονται μόνο στην επιφάνεια. Στο βάθος, είσαι απλώς ένα απέραντο κενό. Κι αυτό είναι όμορφο, επειδή αν είσαι ένας κάποιος, θα είσαι περιορισμένος. Είναι καλό που ο Θεός δεν σου επιτρέπει να είσαι ένας κάποιος. Αν είσαι κάποιος, θα είσαι πεπερασμένος, περιορισμένος, φυλακισμένος. Όχι, ο Θεός δεν σου το επιτρέπει αυτό. Σου δίνει την ελευθερία να είσαι ένας κανένας - ατελείωτος, απεριόριστος. Εσύ όμως δεν είσαι έτοιμος.

Για μένα η φώτιση είναι αυτό ακριβώς το φαινόμενο: Το να αναγνωρίζει κανείς, το να κατανοεί, το να αποδέχεται το γεγονός ότι είναι ένας κανένας. Ξαφνικά σταματάς να προσπαθείς το ανέφικτο. Ξαφνικά σταματάς να τραβάς τον εαυτό σου από τα κορδόνια των παπουτσιών σου. Καταλαβαίνεις τον παραλογισμό του πράγματος και σταματάς. Και τότε απλώνεται ένα γέλιο σε ολόκληρο το είναι σου. Ξαφνικά είσαι ήρεμος και συγκροτημένος. Η ίδια η προσπάθεια να θέλεις να είσαι ένας κάποιος δημιουργεί τον μπελά. (.)

Φωτισμένος είναι ο άνθρωπος που έχει πλήρη επίγνωση της εσωτερικής του κενότητας και που δεν την πολεμά. Αντίθετα, την απολαμβάνει, είναι γεμάτος ευδαιμονία. Μέσα από την απόλαυση της κενότητάς του, γίνεται διαθέσιμος στους άλλους. Οι άλλοι μπορούν να απολαύσουν, οι άλλοι μπορούν να έρθουν και να συμμετέχουν στο μυστήριό του. Οι πόρτες του είναι ανοιχτές, προσκαλεί φίλους, εραστές και είναι έτοιμος να μοιραστεί, είναι έτοιμος να δώσει. Όταν δίνεις από την ίδια σου την κενότητα, δεν φοβάσαι ποτέ να δώσεις, επειδή δεν μπορείς να εξαντλήσεις την κενότητα. Δίνεις συνεχώς και δίνεις και δίνεις και αυτή βρίσκεται πάντοτε εκεί. Δεν μπορείς να την εξαντλήσεις. Μόνο τα πεπερασμένα πράγματα μπορούν να εξαντληθούν και γι αυτό προκαλούν τσιγκουνιά. Φοβάσαι να δώσεις.»

 

 

Απο Katohika Nea

Το εγω και η παρατήρηση

 

Το εγώ και η παρατήρηση

 9/09/2014 

Το εγώ και η παρατήρηση
Το εγώ νομίζει ότι μπορεί να παρατηρεί και υποθέτει ότι το κάνει. Στην πραγματικότητα, δεν έχει καμία τέτοια ικανότητα, ούτε κατανοεί την έννοια ή τη φύση της λειτουργίας της παρατήρησης. Όμως είναι αρκετά υπεροπτικό ώστε να προσποιείται ότι κατανοεί τα πάντα, απλά επειδή διαθέτει ένα σύμβολο (λέξη) για αυτά και επειδή μπορεί νοητικά να επιχειρηματολογεί τη θέση του, την (περιορισμένη) οπτική του. 
Τίποτα που το εγώ κατανοεί ή ονοματίζει δεν είναι παρατήρηση. Γιατί το να παρατηρείς χρειάζεται να διαχωρίσεις τον εαυτό σου από το εγώ, να αντιληφθείς την απόσταση που υπάρχει (αλλά παραμένει κρυμμένη έως ότου συνειδητοποιηθεί) ανάμεσα στο εγώ και στον εαυτό σου. Η ίδια η πράξη της αποταύτισης είναι άβολη και οδυνηρή. Αλλά είναι αυτό που θα σε οδηγήσει στην παρατήρηση και την αληθινή της λειτουργία. Δεν πετυχαίνεις την παρατήρηση χωρίς την αποταύτιση. Είναι αδύνατον. Το εγώ πάντα θα σε παρασύρει πίσω στην κριτική, ενώ θα την ονομάζει παρατήρηση.
Μπορείς να διακρίνεις ποιο από τα δυο λειτουργείς (όποια λέξη και αν δίνεις) από το πού οδηγείσαι. Αν διαπιστώνεις ότι υπάρχουν εξωτερικοί εχθροί, αν βλέπεις «εγώ» και «οι άλλοι» και αν οι πράξεις σου στην καθημερινότητά σου παραμένουν ίδιες, τότε ξέρεις ότι εξασκείσαι στην κριτική του εγώ, έχοντας παρασυρθεί σε μια περιοριστική πραγματικότητα. Αν όμως παρατηρείς, τότε διευρύνεται άμεσα το πεδίο αντίληψής σου, μαθαίνεις ή ανακαλύπτεις πτυχές του εαυτού σου και των άλλων που δεν έβλεπες προηγουμένως ούτε υπήρχε η παραμικρή υπόνοια ότι υπήρχαν. Αρχίζεις να κατανοείς τη σύνδεση και αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη για όλα όσα η ζωή σου προσφέρει, βοηθώντας σε να κατανοείς, να αλλάζεις. Οι πράξεις σου γίνονται λιγότερο μηχανικές, αλλάζουν, καθώς μετατοπίζεσαι και γίνεσαι περισσότερο ο εαυτός σου. 

  Η παρατήρηση είναι το δυσκολότερο πράγμα για όσους είναι λιγόψυχοι. Δεν αφορά τη νόημοσύνη ή κάποια ακαδημαϊκή ικανότητα. Χρειάζεται να διδαχθείς από κάποιον πραγματικό μέντορα τι ακριβώς είναι η παρατήρηση. Όχι επειδή δεν γνωρίζεις, γιατί κάποτε γνώριζες. Ήταν μέρος της φυσικής ανθρώπινής σου υπόστασης, που εκφραζόταν με ευκολία και φυσικότητα ως παιδί. Όμως, από τότε, έχεις προσαρμοστεί, εξευγενιστεί, προγραμματιστεί και μηχανοποιηθεί. Έχεις ξεχάσει τη φυσική σου κατάσταση ύπαρξης προ πολλού. Χρειάζεται να οδηγηθείς «πίσω» σε αυτή την κατάσταση ύπαρξης, αυτή τη φορά με τη γνώση του ενήλικα, από κάποιον που έχει καταφέρει αυτήν την εσωτερική αρμονία. Ο υφιστάμενος προγραμματισμός σού στερεί μια τέτοια προοπτική. Το εγώ έχει γίνει πολύ ευφυές, πονηρό και ικανό για τους αδαείς που υπεροπτικά νομίζουν ότι μπορούν να το πετύχουν χωρίς καθοδήγηση.

Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό για σένα. Ο δάσκαλος μπορεί να σε οδηγήσει, να σου δώσει τα εργαλεία, αλλά είσαι εσύ που πρέπει να αποφασίσεις να περπατήσεις το δρόμο και να χρησιμοποιήσεις τα εργαλεία με τον καλύτερο τρόπο, προς όφελος σου. Μόνο η καρδιά μπορεί να σου πει αν είσαι έτοιμος για αυτή την πρόκληση της μετατόπισης της συνειδητότητας - που μπορεί να ονομαστεί επίσης «αλλαγή νου», γιατί αλλάζεις όντως νου όταν κατανοείς τον προγραμματισμό, όταν εξερευνήσεις τις διαφορές των δυο ημισφαιρίων, όταν γνωρίσεις εμπειρικά τον δημιουργικό νου - ή αν φοβάσαι και προτιμάς να παραμείνεις καταχωνιασμένος. Η πραγματική πρόθεση βρίσκεται στη δράση σου και όχι στις νοητικές σου αποφάσεις ή υποσχέσεις. Αν είσαι αληθινά έτοιμος, ο σωστός δάσκαλος θα εμφανιστεί. Θα ξέρεις, μέσα στην καρδιά σου ότι μπορείς να τον εμπιστευτείς και θα του αφοσιωθείς, θα ακολουθήσεις την καθοδήγησή του με απόλυτο σεβασμό και ευλάβεια. Αν δεν είσαι έτοιμος, θα προσπεράσεις κάθε δοθείσα ευκαιρία (της ζωής) χρησιμοποιώντας κάθε λογής λογικές δικαιολογίες, κρίνοντας και (στην πραγματικότητα) θωρακίζοντας τον εαυτό σου από την αποδέσμευση και την απελευθέρωσή σου, επομένως θα χρειάζεσαι περαιτέρω εμπειρίες στους κύκλους του μάτριξ. 
Μπορεί, σε αυτή την πορεία να νομίζεις ότι επιλέγεις, αλλά δεν επιλέγεις. Δεν μπορείς. Η επιλογή υπάρχει μόνο απουσία φόβου, ενοχής και κατηγορίας. Πριν από αυτό, παραμένεις θύμα του εγώ, όμως υπό το προστατευτικό Βλέμμα του Εαυτού σου, που πάντα σε καθοδηγεί, αν και τα φαινόμενα συχνά απατούν. 
Η (α)συνείδητη προσωρινή επιλογή σου να ζεις στο σκοτάδι δεν σημαίνει και την καταδίκη της ψυχής σου. Όμως σίγουρα σου στερεί τη χαρά, την αληθινή αφθονία, το νόημα και τον πραγματικό σκοπό της ζωής σου. Το σκοτάδι είναι άγνοια. Το να πιστεύεις ότι είσαι το εγώ ή θύμα του, αποτελεί πράγματι άγνοια (αν και το εγώ σε πείθει ότι είσαι ελεύθερος, ότι ελέγχεις τη ζωή σου, ότι γνωρίζεις τον εαυτό σου κ.λ.π. με άπειρους, πειστικούς, πανούργους τρόπους).
Μην νομίζεις ότι γνωρίζεις το εγώ απλά επειδή μπορείς να το ονοματίσεις ή επειδή πιστεύεις ότι το βλέπεις στους άλλους. Μην υποθέτεις ότι γνωρίζεις το εγώ επειδή προσπαθείς να το υπερβείς ή να το αλλάξεις ή να το αγνοήσεις. Υπάρχουν εκατομμύρια τρόποι που το εγώ έχει εφεύρει για να σε πείθει για τη νίκη σου, μόνο και μόνο για να σε κρατά στην αιχμαλωσία με νέους, μη ανιχνεύσιμους τρόπους που ποτέ δεν θα φανταζόσουν ότι αποτελούν τα ίδια τα δεσμά σου. Δεν υπερβαίνεις το εγώ, δεν το καταργείς, δεν μεταμορφώνεται. Το εγώ δεν είναι αληθινό, δεν έχει υπόσταση, οπότε και δεν μπορεί να μεταμορφωθεί. Είναι η φτιαχτή εικόνα του εαυτού σου, της οποίας ο βασικός προγραμματισμός βρίσκεται στον πυρήνα/πυθμένα της δόμησης του εγώ και έχει ελάχιστη σχέση με την επιφάνεια του Είναι σου, που μπορείς να αντιληφθείς. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται να κάνεις είναι να επανεκπαιδεύσεις το εγώ, ώστε να σε υπηρετεί και όχι εσύ να υπηρετείς αυτό.
Αλλά πώς επανεκπαιδεύεις το εγώ, αν δεν ξέρεις τίποτα για τον προγραμματισμό του, αν δεν το αντιλαμβάνεσαι καν σαν κάτι ξεχωριστό από εσένα, ούτε γνωρίζεις τίποτα πέρα από τη δική του θέαση της πραγματικότητας; Ποιος θα επανεκπαιδεύσει το εγώ σου αν όχι εσύ; Ποιος μπορεί να καταλάβει καλύτερα από σένα (αν διδαχθείς πώς να παρατηρείς); Αν δεν είσαι πρόθυμος να κοιτάξεις μέσα σου: σε όλες τις κρυμμένες σκέψεις, τακτικές, συναισθήματα, πεποιθήσεις, θεωρήσεις, ανάγκες κ.λ.π., τότε ποιος θα έπρεπε να το κάνει; Ναι, το εγώ είναι ψεύτικο, δεν είναι ο πραγματικός σου εαυτός. Αλλά δεν έχεις κανένα τρόπο να το γνωρίζεις (βιώσεις) αυτό, εκτός αν γίνεις ένας συνειδητός παρατηρητής, πρόθυμος να αναγνωρίσεις όλα, οτιδήποτε υπάρχει κρυμμένο, που τώρα αποτελεί την εικόνα σου, με την οποία ταυτίζεσαι πλήρως.
Ολοφάνερα ο δάσκαλος της επιλογής σου, σε αυτό το δρόμο της αυτό-αποκάλυψης δεν μπορεί να είναι κάποιος με καταπληκτικές θεωρίες, στρατηγικά έτοιμες μεθόδους και ευφράδεια στο λόγο, αλλά παρόλα αυτά αγκιστρωμένος στη δική του εικόνα. Ή μπορεί; Βασικά εξαρτάται από αυτό που πραγματικά αναζητάς: να επιβεβαιώσεις όλα όσα πιστεύεις ότι γνωρίζεις ήδη ή να τολμήσεις να κάνεις τη βουτιά στο άγνωστο
 
 
Katohika Nea.

Πως διευρύνεται η συνειδητότητα;

 

Πώς διευρύνεται η συνειδητότητα; 

3/9/14

Το πρώτο βήμα για να διευρύνετε την συνειδητότητά σας είναι η προσεκτική παρατήρηση. Αυτό είναι κάτι το πολύ πρακτικό. Είναι η μόνη πόρτα στην οποία πρέπει να μπείτε στο πεδίο της Επιστήμης της Διεύρυνσης της Συνειδητότητας.

Πρόκειται να παρατηρείτε. Παρατηρήστε πως στέκεστε, πως μιλάτε. Παρατηρήστε τα συναισθήματά σας, παρατηρήστε τις σκέψεις σας, τα όνειρά σας, τις παραισθήσεις, τις φαντασιώσεις, τις επιθυμίες, τους πόθους, τα μίση, τον θυμό, την ζήλια και την εκδικητικότητα. Παρατηρήστε τα γιατί η παρατήρηση είναι σαν ένα τρακτέρ που διευρύνει την έκταση της ύπαρξής σας. Παρατηρήστε. Κάθε φορά που κάνετε μια πραγματική παρατήρηση, επεκτείνετε την συνειδητότητά σας λίγο πιο πολύ.

Παρατηρήστε τον εαυτό σας. Παρατηρήστε τον εαυτό σας φυσικά, συναισθηματικά, νοητικά. Παρατηρήστε πως και γιατί ψεύδεστε. Είναι τόσο ενδιαφέρον. Όταν λέω ψέματα, παίρνω μια "φωτογραφία" εκείνης της στιγμής σα να ήταν μια μικρή ταινία. Κατόπιν παρακολουθώ αυτή τη ταινία. "Γιατί ο άνθρωπος αυτός είπε ψέματα κατ΄ αυτό το τρόπο; Κοίτα το πρόσωπό του, κοίτα τη μύτη του! Κοίτα πόσο ανόητα χαμογελά. Κοίτα το νου του. Κοίτα τη τρέλα του." Δείτε το!

Γιατί ζηλεύετε; Γιατί φοβόσασταν να μπείτε σ' αυτό το δωμάτιο; Τι προκάλεσε το φόβο;

Παρατήρηση δεν είναι να ξέρετε πόσο παχείς είναι οι άνθρωποι ή πόσο αδύνατοι.

Παρατηρήστε τον εαυτό σας. Ποιες ήταν οι αντιδράσεις και οι αποκρίσεις σας; Αναρωτηθείτε, "Γιατί προσποιούμουν και μιμούμουν; Γιατί δεν είπα την αλήθεια, τα πραγματικά γεγονότα; Τι συμβαίνει με μένα; Ποιος με επηρεάζει;

Το πεδίο της παρατήρησης τελικά σας βγάζει απ' τη λάσπη στην οποία ζούσατε για πέντε χιλιάδες χρόνια.  Είναι οι προλήψεις σας, η φυλετική ανωτερότητα ή κατωτερότητα; Είναι η παράδοσή σας, η θρησκεία σας, το παρελθόν σας, είναι οι τεχνικές πλύσης εγκεφάλου που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι συνεχώς που σας έκαναν να είστε αυτό το "λάχανο"; Τι είναι;

Όταν παρατηρείτε, καταλαβαίνετε την ανθρώπινη ψυχολογία, πως λειτουργεί ο μηχανισμός, πως λειτουργεί το αυτοκίνητο.

Τι κάνετε όταν δεν παρατηρείτε τον εαυτό σας; Χάνετε τον εαυτό σας. Αυτή είναι μια πρόταση στην οποία πρέπει να διαλογιστείτε για μήνες. Όσο περισσότερο παρατηρείτε τον εαυτό σας, τόσο περισσότερο υπάρχετε. Όσο λιγότερο παρατηρείτε τον εαυτό σας, τόσο περισσότερο είστε χαμένοι. Η επιτυχία σας εξαρτάται από την παρατήρησή σας. Η αποτυχία σας είναι το αποτέλεσμα της έλλειψης παρατήρησής σας.

Ποιος σας ελέγχει; Απ' τη στιγμή που ελέγχεστε μέσα και έξω, δεν είστε ένα ελεύθερο άτομο. Δεν έχετε ταυτότητα. Είστε μια μπάλα που οποιοσδήποτε κλωτσά για το δικό του συμφέρον. Δεν έχει σημασία αν είναι το έθνος σας, ο πατέρας σας, η μητέρα σας, ο δάσκαλός σας - οτιδήποτε κι αν είναι, ελέγχεστε και "εσείς" δεν υπάρχετε. Υπάρχετε μόνο όταν έχετε τον έλεγχο του εαυτού σας. Ελευθερώστε τον εαυτό σας από όσα σας ελέγχουν.


-Τορκόμ Σαραϊνταριάν
Consciousness vol.1